Sztuka bogacenia się
Ponadczasowa wiedza oraz praktyczny program osiągania dobrobytu
Bez względu na to, co można rzec na pochwałę ubóstwa, faktem pozostaje to, że nie da się przeżyć naprawdę pełnego i udanego życia, jeśli nie jest się bogatym. Nikt nie może wznieść się na wyżyny talentu czy postępu duchowego, mając mało pieniędzy. Aby rozwijać duszę i talent, musimy bowiem mieć wiele rzeczy, których będziemy używać; nie możemy ich jednak mieć, gdy nie dysponujemy pieniędzmi na ich zakup.
Człowiek rozwija się umysłowo, duchowo i cieleśnie, korzystając z rzeczy, społeczeństwo jest zaś tak zorganizowane, że jeśli chce się być właścicielem czegoś, trzeba mieć pieniądze. Stąd podstawą wszelkiego postępu musi być nauka bogacenia się.
Celem każdej formy życia jest rozwój: wszystko, co żyje, ma niezbywalne prawo do pełnego rozwoju, jaki jest w stanie osiągnąć.
Prawo człowieka do życia oznacza prawo do swobodnego, nieograniczonego używania wszystkiego, co jest konieczne do osiągnięcia najpełniejszego rozkwitu umysłowego, duchowego oraz fizycznego, czyli – innymi słowy – jest to prawo do bycia bogatym.
W niniejszej książce nie piszę o bogactwie w przenośni. Prawdziwe bogactwo nie polega na satysfakcji z posiadania odrobiny. Nikt nie powinien być zadowolony z minimum, jeżeli jest w stanie używać i czerpać radość z czegoś więcej. Celem Natury jest postęp i rozwój życia, każdy zaś człowiek powinien mieć wszystko, co może się przyczyniać do wzrostu wytworności, piękna i pełni życia. Satysfakcja z poprzestawania na małym jest grzechem.
Osoba, która posiada wszystko, czego pragnie do jak najpełniejszego doświadczania życia, jest bogata. Kto nie ma dużej ilości pieniędzy, nie może mieć wszystkiego, o czym zamarzy. Życie posunęło się tak daleko i stało się tak złożone, że nawet najzwyklejszy mężczyzna lub kobieta potrzebuje dużego bogactwa, aby żyć w sposób choćby zbliżony do doskonałości.
To naturalne, że każdy chce stać się wszystkim, czym potrafi. Owo pragnienie urzeczywistnienia wrodzonych możliwości jest właściwe ludzkiej naturze. Nie możemy mu się oprzeć. Powodzenie w życiu oznacza możność stania się tym, kim chcemy być, a to z kolei odbywa się tylko poprzez używanie wszystkiego, swobodnie zaś korzystać z wszystkiego możesz jedynie wtedy, gdy staniesz się dość bogaty, by to kupić. Zrozumienie nauki bogacenia się jest więc najistotniejszą dziedziną wiedzy.
W pragnieniu wzbogacenia się nie ma niczego złego. Jest to faktycznie dążenie do bogatszego, pełniejszego i obfitszego życia, a przez to właśnie chwalebne. Kto nie chce żyć dostatniej, jest nienormalny, podobnie jak człowiek, który nie chce mieć dość pieniędzy na zakup wszystkiego, czego pragnie.
Istnieją trzy elementy, dla których żyjemy: ciało, umysł i dusza. Żaden z nich nie jest lepszy czy bardziej świątobliwy od pozostałych. Wszystkie są jednakowo potrzebne i ani ciało, ani umysł, ani też dusza – nie mogą żyć pełnią, gdy inny element pozbawiony jest pełni życia i środków wyrazu. Nie jest ani szlachetne, ani właściwe istnieć jedynie dla duszy, wypierając się umysłu i ciała, podobnie też rozwijać intelekt, wypierając się ciała i duszy.
Wszyscy znamy okropne skutki życia jedynie dla ciała i odcinania się zarówno od umysłu, jak i duszy. Widzimy też, że prawdziwe życie oznacza pełen wyraz tego, co człowiek może przekazać poprzez ciało, umysł i duszę. Nikt nie może być naprawdę szczęśliwy ani zadowolony – bez względu na to, co sam twierdzi – dopóki wszystkie czynności jego ciała nie są prawidłowe oraz umysł i dusza nie żyją pełnią. Gdziekolwiek nadarza się nieprzejawiona jeszcze możliwość lub czynność, tam też istnieje niezaspokojone pragnienie. Pragnienie – to możliwość, która szuka wyrazu, lub czynność, która dąży do spełnienia.
Człowiek nie wykorzysta maksimum możliwości swojego ciała bez dobrego pożywienia, wygodnego ubrania, ciepłego schronienia i wolności od nadmiaru wysiłku. Odpoczynek i rekreacja są również potrzebne w jego życiu fizycznym.
Nie da się doświadczać pełni życia umysłowego bez książek i czasu na ich studiowanie, bez możliwości podróżowania i obserwacji ani bez towarzystwa osób rozwiniętych intelektualnie.
Aby zatem maksymalnie rozwijać się umysłowo, musimy mieć intelektualne rozrywki i otaczać się wszystkimi dziełami sztuki i pięknymi przedmiotami, jakie jesteśmy w stanie wykorzystać i docenić.
Jeśli człowiek chce żyć pełnią ducha, musi kochać; bieda natomiast odmawia miłości wyrazu.
Największego szczęścia doświadczamy obdarowując osoby, które kochamy. Miłość znajduje swój naturalny i spontaniczny wyraz w dawaniu. Człowiek, który nie ma nic do podarowania, nie może spełnić się jako współmałżonek, rodzic, obywatel czy istota ludzka. To właśnie w używaniu rzeczy materialnych odkrywamy pełnię życia w ciele, rozwijamy umysł i duszę. Dlatego też sprawą najwyższej wagi jest bycie bogatym.
Pragnienie bycia bogatym jest zupełnie na miejscu. Jeżeli jesteś normalny, nie możesz go uniknąć. To, że powinieneś zwrócić całą swoją uwagę na sztukę bogacenia się, jest jak najbardziej właściwe, gdyż jest to najszlachetniejsza i niezastąpiona dziedzina wiedzy. Jeśli ją zignorujesz, zaniedbasz także swój obowiązek wobec siebie, Boga i ludzkości. Nie możesz bowiem służyć innym lepiej, jak właśnie dając z siebie wszystko.
Posiadanie pieniędzy i rzeczy wynika z działania w odpowiedni sposób. Osoby, które działają w odpowiedni sposób – celowo lub przypadkowo – bogacą się. Pozostali wciąż są ubodzy, bez względu na to, jak ciężko pracują i jak bardzo są uzdolnieni, gdyż nie działają w odpowiedni sposób.
Zasada, w myśl której określone przyczyny tworzą analogiczne skutki, jest prawem naturalnym. Toteż każdy – czy to kobieta, czy mężczyzna – kto nauczy się działać w odpowiedni sposób, ponad wszelką wątpliwość, wzbogaci się.